Nga ato cfare ngelin ne memorie

E mbaj mend si te ishte dje ate pasdite shkurti. Takimi ishte caktuar qysh disa dite me pare por u shty pak ne kohe per shkak se ekipi i produksionit kishte qene per xhirime jashte Tiranes dhe ndersa ktheheshin rruget ishin te bllokuara nga trafiku.

Ndersa prisja, ankthi im shtohej e behej nje me te ftohtin e erresiren qe dalengadale mbeshtillte qytetin. Teksa pershkoja me te shpejte trotuarin me dukej sikur gjithe syte e kalimtareve ishin perqendruar tek une. Te ishte valle emocioni duke depertuar ne rreze te larget? Me kot u mundova te largoja mendimet e te fokusohesha ne cfare vinte me pas, ne performancen, mundesine per te cilen kisha kaq shume kohe qe e prisja. E dija qe sdo te qe si ne filma, e dija qe nuk do te kishte nje tapet te kuq per te me pritur, po aq sa e dija qe kjo ishte dita dhe momenti im kish ardhur.

Mberrij ne deren kryesore dhe mendimet njeherazi nderpriten. Kembet me dridheshin ende e, pa u ndjere, vesa e pasdites me kishte bere uje. Ndane portes ishte nje peme metalike qe mu kujtua ta kisha pare ne skenat e endrres ne nje videoklip. Aty nisa te kthjelltesohem, me teper nga te lehurat e ngjirura te nje qeni qe qendronte i strukur poshte nje kamioni. Trokas ne deren e madhe te hekurt te studios, nje mesogrua e hap, me buzeqesh dhe vazhdon ne punen e vete. Me rane ne sy dritat, kamerat e medha, nje ure levızese qe me vone mesova te quhej “kran”, dhe dıku vura re regjisorin qe fliste i perfshire ne nje telefonate. Me sheh dhe me ben me shenje te ulem. Nga tavolina e vogel prane zjarrit bubulak mund te shihja qarte c´ndodhte ne pjesen tjeter te kapanonit. Mure te larta, hapesira sa per pese autobuse te ndricuara vetem ne pjesen qe perdorej per skenen. Shihja djem qe leviznin me lente, objektiva, stativa, kamera, led-e, te gjithe ne funksion te xhirimit. Nga skena me afrohet nje vajze qe mu duk e njohur por, nuk munda ta dalloja menjehere. Ulet prane meje dhe pa u prezantuar, ndersa ndez nje cıgare e thote:

-Domethene tı je Aureola. Do behesh rezgjizore tı Aureola, he?

-Ne fakt, tanı me duhet te bej vetem praktike. – i buzeqesh disi me e qete.

-Po mire Aureola, une do te te them nje situate dhe ti dhe ti do me improvizosh gjithe pjesen tjeter, ben?

-E provojme, - i pergjigjem duke u perpjekur te ruaj qetesine dhe te mbledh ide nga cfardolloj perjetimi i te shkuares. E ndersa une flisja me vajzen, dubla perfundon dhe regjizori drejtohet per tek ne. Nderkohe une, e lumtur qe kisha arritur te mblidhja copeza nga fantazite, perrallat, filmat ia kisha dale paq te sajoja dicka te hajrit dhe qeshja vete me veten ndersa vajza ende me shihte me sy te zgurdulluar e surprizuar nga moria e fjaleve qe s´rreshten. Drejtori afrohet dhe me pasajdi dhe me thote:

-Ti mos qesh, ty te duam per pune. Per te bukra kemı keto- dhe ben me shenje nga disa vajza qe xixellonin nga teminat e paruket.

-Te qeshe ajo te qeshe- thote vajza akoma e habitur, - ato qe m´i tha m´i tha ne rregull. Ah, se harrova. Mirseerdhe, Une jam Zhaku.

Une vazhdoja te buzeqeshja ne cepin tim, ende e shperqendruar dhe e emocionuar. E ndieja deri diku qe perkisja aty. Nuk me dukeshin tipa te thjeshte as Zhaku, as Bledi megjithate e dija qe e gjithe kjo do t´ia vlente. Ajo nate vazhdoi e mbushur nen muzike, projektore, dubla, prova, makeup, lodhje, argetim, realizim si dhe shume te tjere pas asaj.