Besoj se pertej zhurmes te borive qe me zgjon cdo mengjes, pertej trafikut e smogut, pertej globalizimit e politikes, pertej njemije e nje problemeve te perditshmerise, egziston nje krijues.
Per gjethet e vjeshtes qe bien, per shiun dhe rekete kryeqytetase, per gjith cfare perfshin rutina, e deri tek qiejt me yje e hene, gjithcka mer rrjedh prej zanafilles..
Ne kete prag Bajrami, nenvetdija humbet e zgjohet reflektimit.
Kaq shume adhurim, perulje, mirenjohje.
Rekem te admiroj natyren, cdo pjesez te saj. Per pasurite qe gjej ne shpirtrat qe prek ne mendime, per prehjen, per larmishmerine e egzistences. Ajo cfar me se shumti me mahnit, eshte gjeneza.
Se si cdo qelize, si nje parlament ne konsensus, profilizohet e dalengadale, me gjithe kohen qe i duhet, krijon nga me e vogla membrane nje krijese frikshmerisht te persosur, nje krijese qe do i kete gjithe gjasat te ndryshoje boten. Ka kaq shume dashuri. Ka kaq shume njerez qe emetojne energji pozitive. Gjithe cfar duhet bere eshte te ndalet trendi, e per kur te te duhet ti dhurosh vetes parakrishterim mencurie, nje bote e gjitha per tu zbuluar.
Ngrohe zemren, hape mendjen, eshte kaq perfekte bota qe te gjithve na rethon!
sublim shkrimi Arjola <3
ReplyDelete